سلام
آمده ام بنویسم
نمی دانم از کجا
از اول یا آخر
شاید بهتر باشد این بار از ؛آخر شروع کنم
از الانی که هستم بی اینکه او باشد
روزگار بدی نیست خوب یا بد می گذرد اما یادش خاطرم را آسوده نمی گذارد نه مثل قبل هر لحظه اما خیلی وقتها به یاد می آورمش او و حرفهایی که همیشه بوی غربت داشت شاید سکون و مرگ آرامشی که پشت شیطنتش پنهان بود و خیلی وقتها برای من نمایان می شد
لحظه هایی را به یاد می آورم که اشکهایش مرطوب کرده بود و گاهی اشکهایمان
نمی دانم
چه طور این قدر راحت تمام شد؟
یعنی او به همین راحتی فراموشم کرد؟آن هم دوستی را که به قول خودش وقتی کنارش بود آرام می گرفت؟
گاهی عذاب وجدان رهایم نمی کند
می ترسم
از یک درصدی که همه چیز راست بود و او رفت تا من راحت باشم..
اما اوچه؟مگر به نیست شدن من اندیشید؟مگر به یاد داشت مرا که برخلاف زبانم گاهی لحظه به لحظه هم دلتنگش می شدم؟این کدامین انصاف بود که مرا اینگونه با تنهایی مانوس کرد و سوالهای بی جواب .
حداقل آمده بود
شاید هم دید تو که هستی و برای چه در حال خواستن او
حداقل او را دیدی و لمس کردی احساس بودنش را
اگر نیامده بود که هرگز نمیرفت
باید آمده باشد که حال برود
خوشحال باش
او روزی آمده بود
سلام
راستش دلم گرفت..چون فکر می کنم یکی از سخت ترین چیزا اینه که یکی و که دوستش داری بی خبر بذاره و بره...
فقط می تونم بگم امیدوارم که زودترگمشده ت پیدا شه...یعنی اینطور که از نوشته هات فهمیدم بتونه خودش و زندگیشو دوباره پیدا کنه و برگرده..
امیدوارم خیلی زود به آرزوت برسی..
سلام عزیز دل برادر
ممنون که اومدی و ببخش که دیر به دیر میام
اومدم که بنویسم میام و می خونم حتی اگه نظر ننویسم
و امان از سوال های بی جواب
آرزو می کنم به آرامش برسی و به جواب هایی که دنبالشونی
مراقب خودت باش
درود و بدرود